Daar gaan we weer. Stage. Dat heb ik 3 jaar geleden namelijk ook al gedaan. Was hartstikke gezellig, maar geen ene púnt voor gekregen. Lang verhaal. Eigen schuld. Maar dat zal Rosanne 2.0 niet overkomen! Nee nee!
In het kader van ‘beter te vroeg dan te laat’ had ik begin september al een mooie stageplek gevonden. Geruststellende gedachte, aangezien ik pas in februari zou beginnen. Hoe ik aan die stageplaats was gekomen? Op een feestje kwam ik vriendin M. tegen die ik al een tijdje niet had gesproken. Ze vroeg mij hoe het met de studie gaat (gouwe ouwe) en of ik al weet wat ik daarna wil gaan doen. Gelukkig is dit na zo’n 83 jaar studeren wel wat duidelijker geworden en ik vertelde vol enthousiasme over mijn passie voor schrijven, social media marketing en web usability. Reactie van vriendin M.: “Rosan, ik denk dat we een match hebben!” Verward keek ik naar mijn telefoon, want ik had Tinder toch al lang verwijderd? “Bij INretail zijn we op zoek naar een stagiaire communicatie en ik denk dat jij daar erg goed zou passen. Én dan kunnen we samen lunchen! Als je wil, kan ik je voorstellen aan collega K.”
En jawel, de volgende werkdag kreeg ik een mail van collega K. waarin werd gevraagd naar mijn wensen wat betreft een stageplek (ja mensen, zo kan het ook!). Nog dezelfde week kon ik op kennismakingsgesprek komen, werd ik voorgesteld aan de toekomstige collega’s op de afdeling en kreeg een rondleiding door het prachtige glazen gebouw, midden in de bushbush van Zeist. Nu was het wachten tot ik mij kon inschrijven voor stage en het voorlopige voorstel kon indienen. Wederom ruim op tijd begon ik aan het stagevoorstel en mailde deze naar K. om het te laten checken. En toen bleef het stil… Ik had mij inmiddels ingeschreven en wilde dat verdomde stagevoorstel indienen! #tiktaktiktak #bouwdiespanningnogmaarevenop En toen kreeg ik een mail van K. “Excuses voor het lange wachten, veel te vertellen, ik heb ontslag genomen en ik kan je begeleider niet meer zijn.” Oftewel, de stage gaat niet meer door.
Na een goede scheldpartij en zwelgend in zelfmedelijden gooide ik al hyperventilerend m’n CV online en ging als een bezetene op zoek naar andere stages. Het zal me toch niet wéér gebeuren dat ik naast het spreekwoordelijke potje pies. De volgende dag ontplofte mijn telefoon (en het is niet eens een Samsung) door mailtjes en belletjes van bedrijven die nog op zoek waren naar een communicatiestagiaire. Als dat straks ook zo gaat met een ‘Grotemensenbaan’, hebben wij communicatiestudenten niets te vrezen. Ik plande wat sollicitatiegesprekken in, ik was ondertussen bijgekomen van de schrik en las het mailtje van K. nog eens rustig door. Door de blinde paniek was het niet helemaal tot mij doorgedrongen dat K. aan het lobbyen was geweest en dat mevrouw B. (volgen we het nog?) van Tuinbranche Nederland met smart zat te wachten op een stagiaire. Zelfde pand (yes!), geen retail, maar… “Natuur, tuinen, vogels, vlinders etc. – Mooie projecten.”
Ik heb de gesprekken even afgewacht en daarna was de keuze gauw gemaakt. Geen hippe stageplek in een oude, met afvalhout op een duurzame manier tot kantoor verbouwde loods in Amsterdam-Noord met brocante Scandinavisch designinterieur waar je je schamele stagevergoeding kan spenderen aan biologisch-veganistische bieten- en zeewierburgers tijdens de lunch onder het genot van een tarwegrasshot die je nuttigt vanuit een hangmat of op een van oude pallets gemaakte loungebank. Nee. Dit is andere koek. Dit is de Tuinbranche. En het lijkt mij hartstikke leuk!
*Disclaimer: Ter bevordering van het sensatiegehalte is de tekst op sommige puntjes iets aangedikt.
Leave a Reply