Ik heb besloten mijn stageblog te schrijven aan het begin van mijn stage. Waarom? Om eerlijk te zijn omdat ik er nu nog genoeg tijd voor heb, maar ook omdat ik een eigenaardig gevoel ervoer tijdens het begin van mijn stage. Ik zal het uitleggen…
Ik begon mijn stage iets eerder dan gemiddeld omdat mijn stageplek daarom vroeg. Ik had vakantie en was gemotiveerd om aan de slag te gaan. Dus: waarom niet? Op 21 augustus begon ik met mijn vijf maanden durende stage bij het redelijk kleine – met zijn tienen op kantoor – maar goed lopende public relations-bureau: Pitch PR. Pitch PR is een public relations- en marketingbureau voor de hospitality. Zoals zij zelf omschrijven: een modern en dynamisch communicatiebureau met 100% focus op Wines, Spirits, Horeca, Food & Lifestyle. En dat ben ik met ze eens! Het bedrijf trok me om die reden ook aan. Ik heb zelf jaren in de horeca gezeten en werk nog steeds naast mijn stage een dag in the Harbour Club om wat extra te verdienen. Het leek me een interessante sub-branche in het zo ruime begrip public relations.
Ik had onwijs veel zin om mijn stage te beginnen: het bleek eens een schot in de roos. Een gezellig, jong team in een leuke interessante branche. Pitch PR heeft interessante klanten en interessante projecten. Maar wat is dan dat eigenaardige gevoel waar ik het in het begin over had? Dit heeft alles te maken met ‘nieuw’ zijn in een branche. De eerste week was alles nieuw en spannend, dit gaf mij energie. De tweede week, zelfde verhaal. Maar toen kwam de derde week: de eerste spanning is er een beetje af. De vermoeidheid slaat een beetje toe. Ik moet toegeven van een horeca ritme – laat op en laat naar bed – naar een kantoorritme bevalt goed, maar valt nog best wel zwaar. Het feit dat ik nog niet zo goed weet wat ik moet doen als ik geen specifieke taken krijg, valt me ook zwaar. Ik vind het vervelend om ergens nieuw in een bedrijf te zijn en niet goed te weten waarmee ik mensen kan helpen. In de horeca weet ik altijd wat ik kan doen, nieuw bedrijf of niet. Het is een branche die ik voor mijn gevoel door en door ken. Maar de public relations…
Ik begon te twijfelen, kan ik dit wel? Is dit wel wat voor mij? Hebben ze überhaupt wel iets aan mij als stagiair? Doe ik het wel goed? Ik had een paar dagen, behoorlijk wat klagen (onder het genot van een glas wijn?) en goeie gesprekken met vrienden nodig om erachter te komen dat deze gedachtes heel normaal zijn. Je kunt niet gelijk precies weten hoe alles moet! Je hebt even nodig om alles te leren en om te wennen! En dat collega’s aardig tegen je doen betekent gewoon puur dat ze je aardig vinden en blij zijn dat ze komt helpen!
Oftewel: ja ik kan dit wel, ja dit is wat voor mij, ja ze hebben zeker iets aan mij als stagiair en ja ik doe alles best goed! Deze onzekerheid hoort er nu allemaal bij. Maar zal uiteindelijk volledig wegzakken.
Ik heb het nog steeds onwijs naar mijn zin, heb ontzettend leuke collega’s en weet zeker dat ik de komende maanden mega veel ga leren!
P.S. Een ander bijkomend voordeel van een stage bij bedrijf dat public relations en de horeca combineert? Proefflessen wijn die niet meer ‘gesampled’ kunnen worden – je moet toch proeven waar je pr voor doet –, op de hoogte zijn van alle hotspots en uit eten met het team om van-alles-en-nog-wat te vieren!
