Hi mijn naam is Dunja en dit najaar ben ik bezig met mijn stage bij het bedrijf Coebergh Communicatie en PR als ondersteunend werknemer voor vier maanden. Ondertussen zit ik ongeveer op de helft en wilde ik op dit blogje mijn ervaringen van de afgelopen twee maanden delen.
De eerste paar weken was ik best enthousiast over dit bedrijf, het hele concept van PR was mij vanuit de CW studie niet erg duidelijk en zou mij in de komende vier maanden duidelijk gaan worden. De collega’s waren ondanks de hoge status van het bedrijf erg jong en enthousiast, maar daarnaast ook zeker hard werkend. Samen met de twee andere stagiaires werden er veel trainingen aan ons gegeven om de wereld van Coebergh te leren kennen. Ik had er zin in.
Na de eerste paar weken werd helaas mijn motivatie een stuk lager, ik vond voor mijn gevoel niet enorme aansluiting met collega’s en de taken die ik kreeg waren niet echt heel enerverend. Een tweede obstakel die ik tegen kwam tijdens deze stage was het krijgen van beltrainingen. Ik zal waarschijnlijk niet de enige zijn, maar ik heb toch wel erge belangst – niet erg handig als je een beltest moet afleggen met de eigenaresse van het bedrijf om na slaging pers te kunnen bellen. Nou dat zorgde niet echt voor een enorme zin om naar kantoor te gaan, als je eigenlijk de hele dag hier zenuwachtig voor bent. Na een paar lastige gesprekken met mijn stagebegeleider werd het mij langzaam duidelijk dat mijn klagen over de stommere administratieve klusjes en het chagrijnig zijn voor het bellen niet in het positieve werkten voor de manier waarop mijn collega’s mij zagen. Het bereikte zijn hoogtepunt toen ik, nadat ik na vijf beltrainingen eindelijk geslaagd was, echt moest gaan bellen. Ik was daar zo ontzettend nerveus voor dat ik dacht: nope, dit gaan we niet meer doen. Ik lag wakker van het moeten bellen en had totaal geen zin om tussen deze collega’s te zitten. Maar eind goed al goed, na het aangeven bij mijn stagebegeleider, wat overigens heel moeilijk voor mij was, heb ik afspraken met haar gemaakt over het langzaam opbouwen van het bellen en dat luchtte op, holy shit. Nou het bellen was klaar, langzaamaan kreeg ik leukere to do’s wat resulteerde in een ik die echt een heel stuk vrolijker werd. Dit zorgde op zijn beurt er weer voor dat ik meer open stond voor praatjes en gezelligheid, überhaupt mijn humeur was een stuk leuker, en zo een betere band met mijn collega’s.
In conclusie, veel beter nu 🙂 Nog twee maandjes!
